Moje pierwsze decu

Jak to w życiu dziwnie się plecie. Gdybym nie spróbowała papierowej wikliny nie bawiłabym się serwetkami. Ale gdy już spróbowałam w mojej głowie zagnieździła się uporczywa myśl, żeby spróbować decoupage. Tak bardzo nie dawała mi spokoju, że musiałam spróbować. Nie wiem dokąd zaprowadzą mnie te poszukiwania ale odkrywanie nowych technik jest fascynujące.
Kropkę nad "i" postawiła moja córcia od której dostałam dwa śliczne, drewniane pudełeczka i prześliczny arkusz papieru ryżowego. Trochę to trwało zanim odważyłam się wytargać z niego kawałek wzoru. Pudełeczka stoją do dziś. Przecież nie mogłam na nich eksperymentować. Może będą następne. Tymczasem wyciągnęłam z zapasów rzeczy dziwnych i "może kiedyś przydatnych" plastikowy pojemnik po lodach. Dość spory bo jego dłuższy bok ma 20 cm, więc potencjalna powierzchnia do pracy nie mała. Chciałam spróbować cieniowania, malowania i przecierania. W teorii nie wygląda to zbyt skomplikowanie ale w praktyce....
Muszę przyznać, że to najtrudniejsza z technik które dotychczas próbowałam. Chylę czoła przed osobami, których prace często podziwiam na blogach. Teraz patrzę na nie zupełnie inaczej.
Mimo trudności postanowiłam poznać bliżej tą technikę. Kolejnym krokiem będzie zakup preparatu do spękań. Ale wracając do mojego pudełka - sama nie wiem co o tym myśleć. Nie potrafię ocenić swojej pracy. Jest to moje pierwsze starcie i na pewno trochę się nauczyłam.
Jestem bardzo ciekawa Waszej opinii. Chętnie wysłucham dobrych rad i sugestii.

Pozdrawiam Was cieplutko i życzę miłego tygodnia. Jeszcze tylko wtorek, środa, czwartek, piątek....i znów będzie weekend.