Dziennik emerytki - na ścieżkach codzienności

Witajcie kochani.
Dziś ponownie zapraszam Was na kolejny wpis w dzienniku emerytki.
Jest wyjątkowy pod wieloma względami:) Po pierwsze  - to ostatni wpis w pierwszym tomie!
Księga jest już strasznie gruba i więcej wpisów nie wejdzie. Małe podsumowanie pozwolę sobie zrobić na końcu.
Po drugie bohaterką dzisiejszego wpisu jest niezwykła osoba.
Karolinka nie jest rękodzielniczką. Pojawiła się na moim blogu dość dawno temu, zostawiła miły komentarz i od tej pory dość systematycznie do siebie zaglądamy.
Zastanawiałam się jak ją powinnam przedstawić i doszłam do wniosku, że najlepiej zrobi to sama. Oto jak o sobie pisze na swoim blogu https://na-sciezkach-codziennosci.blogspot.com/:
"Jestem młodą dziewczyną z dziecięcym porażeniem mózgowym oraz niesamowitym apetytem na życie. Mieszkam na Górnym Śląsku. Na blogu dowiecie się jak wygląda moja codzienność i że życie z niepełnosprawnością również może być udane, poznacie też moje postrzeganie świata. Już teraz mogę zdradzić, że lubię pracować z dziećmi, rozmawiać z ludźmi, zawierać nowe znajomości, podróżować. Moją pasją jest czytanie, pisanie i słuchanie muzyki. Interesuję się historią, turystyką, religioznawstwem. Uprawiam bieganie. Regularnie stawiam sobie cele w życiu i uparcie dążę do ich spełnienia."

Jej blog jest swoistym pamiętnikiem ale nie tylko. Karolinka pisze o wielu ważnych sprawach i wydarzeniach. Pisze pięknie i niejednokrotnie zaskakuje swoją ogromną wiedzą. 

Czasem mam wrażenie, że żyje dla innych bo większość czasu poświęca na wolontariat.

Czasem się zastanawiam skąd w tej drobnej istotce tyle siły i determinacji. 

Jest dowodem na to, że chcieć to móc a bariery są po to, by je pokonywać. 

Zanim zaproszę Was do obejrzenia wpisu chcę jeszcze zacytować motto jej bloga - fragment, nad którym warto się zastanowić.

„Często spotykam się ze stwierdzeniem, że wszyscy jesteśmy niepełnosprawni. Ludzie bywają okaleczeni w najróżniejszy sposób: zatruci przez toksyczne relacje, zranieni przez miłość, przytłoczeni utratą pracy, rozdarci wewnętrznie z powodu rozpadu rodziny, sparaliżowani strachem czy niepokojem... Okaleczenie może dotyczyć każdego, w każdej sferze życia i w każdym środowisku społecznym” - J.-B. Hibon "Pijany ze szczęścia. Opowieść o życiu spełnionym"

Nie spodziewałam się, że Karolinka zrobi dla mnie pamiątkową kartę. Zrobiła ją własnoręcznie co bardzo doceniam. No i jest zdjęcie na którym wygląda jak aniołek:)

Wpis zawiera wiele symboli graficznych, cytaty z bloga Karolinki, trochę notatek i słowo pisane w tle. 

Dziękuję Ci Karolinko za to kolejne, piękne wspomnienie:)

Jak już wspomniałam, pierwszy tom został zamknięty. Zakładając dziennik emerytki nawet nie pomyślałam jak mój pomysł rozkwitnie. Miałam w nim dokumentować ważniejsze wydarzenia z mojego życia na emeryturze, co jakiś czas uzupełniając wpisy o Wasze karty. Tymczasem 90% dziennika powstało z Waszym udziałem. Prywatnych wpisów zrobiłam tylko kilka i pewnie kiedyś je pokażę. Często zaglądam do swojego dziennika bo to bardzo cenna pamiątka, zbiór cudnych darów od osób, które mają piękne dusze. 

Powspominajmy więc razem:)))

Czyż to nie cudowne? Jeszcze raz serdecznie dziękuję za Wasze dary. 

Nie ukrywam, że brakuje tu jeszcze kilka osób o których i tak zawsze będę pamiętać:)

W kolejce czeka jeszcze jedna, niezwykła prezentacja ale to już będzie w drugim tomie dziennika emerytki. Nowy tom już gotowy i niebawem będzie prezentacja. Jest w nim mnóstwo wolnego miejsca więc........może ktoś jeszcze się przyłączy?

Strasznie długi mi wyszedł dziś post. Jeśli dotrwaliście do końca to serdecznie dziękuję.

Trzymajcie się zdrowo bo to teraz najważniejsze.

Uściski dla wszystkich!