Dziennik emerytki - anielskie granie

Witajcie kochani.
Chcę Wam dziś przedstawić kolejną, wyjątkową postać.
Gabrysię poznałam w sieci zupełnie przypadkiem i całkiem niedawno - zaiskrzyło:)
Niektóre osoby w jakiś tajemniczy sposób emanują dobrą energię.
Gabrysia jest pisarką, poetką która życie ubiera w słowa. Kocham poezję i często sięgam po różne tomiki z ulubionymi wierszami ale sama pisać nie potrafię.
Wzruszam się, gdy jakiś wiersz zdaje się być wyjęty wprost z głębi mojej duszy - to takie niewiarygodne.
Gabrysia wydała wiele tomików wierszy, w tym także dla dzieci. Możecie o nich poczytać na jej blogu "Pogodna dojrzałość" na który w imieniu autorki serdecznie zapraszam.
A skąd anioły? Towarzyszą Gabrysi zawsze. Ludzi, których spotyka na swojej drodze nazywa anielskimi posłańcami a w jednym ze swoich tomików napisała:

" Anioły... koniecznie, bez nich wiele spraw byłoby nieosiągalnych, 

bez nich nie byłoby pewnie i moich tomików."

"Usiądźmy zatem razem na anielskiej ławeczce i przyglądnijmy się światu..."

Jej pisanie jest jak anielskie granie:)
Kartka od Gabrysi była dla mnie ogromną niespodzianką. Prosta to ale cenna kartka, z dedykacją i zdjęciem. A zamiast ozdobnych kompozycji piękny wiersz:)

Dostałam jeszcze prezent - tomik przepięknych wierszy "Anielska ławeczka", cenny
bo z własnoręczną dedykacją autorki.

I tak powstał kolejny wpis w dzienniku emerytki, wpis o anielskim graniu:)

Dziękuję Ci Gabrysiu za to piękne i wyjątkowe wspomnienie.
Niedawno robiłam małe podsumowanie pierwszego tomu dziennika emerytki (tutaj).
Dzisiejszy wpis to początek drugiego tomu. Jest to też ostatnia karta jaką dostałam. W obecnej sytuacji nie oczekuję kolejnych bo wszyscy unikamy przesyłek pocztowych ale może kiedyś...
Okładka drugiego tomu jest zupełnie inna, styl wpisów prawdopodobnie też nieco zmienię ale dziennik będę nadal prowadzić.

Dzisiejszy post pozwolę sobie zakończyć jednym z wierszy z "Anielskiej ławeczki".
Na te trudne dni, pełne niepewności i lęku - ode mnie i od autorki dla Was.

Herbatka z Aniołem

Usiądź obok

Aniele

Nic nie mów

tylko bądź

Czasami tęsknota

boli bezsilnością

Lecz to mija - szybciej

- niż łza stoczyć

się z policzka zdąży

Razem herbatkę wysączymy

powoli

A ja Ci opowiem to

czego inni słuchać

nie chcą

I niech tak zostanie