Księga - starość

Witam Was kochani bardzo ciepło.
Dawno nie zaglądaliśmy do Księgi więc dziś proponuję kolejną porcję refleksji. Będzie to interpretacja cytatu:

"Starość przychodzi niczym pierwszy dzień jesieni.

Któregoś popołudnia spoglądasz w niebo, wciągasz w płuca powietrze i instynktownie wiesz już, że świat się zmienił."

Jonathan Carroll, Zaślubiny patyków

Czymże jest starość? Niektórzy twierdzą, że starość to stan umysłu a nie metryka. Możliwe.

Mówi się też, że starość zaczyna się wtedy, gdy zaczynamy mieć więcej wspomnień niż marzeń - i to stwierdzenie ma sens. Instynktownie wiemy, że ONA już nadeszła. Czujemy ją w sobie nawet gdy nie patrzymy w lustro. Na początku spychamy tę myśl w najdalsze zakamarki umysłu wmawiając sobie, że to jeszcze nie czas. Z czasem przyzwyczajamy się do niej, zaczynamy akceptować jej obecność i próbujemy polubić. Przecież nie mamy innego wyjścia :) 

Może nieco częściej przysiadamy na ławeczce i patrzymy gdzieś przed siebie? 

Może częściej przywołujemy wspomnienia, zbierane latami? 

Może tracimy powoli pewność siebie i czujemy się zagubieni? Może...

Ale choć często tego nie widać, nasza dusza wciąż jest młoda, pełna pragnień i marzeń. 

Bo starość jest jak pierwszy dzień jesieni - pełen słońca i dojrzałego piękna. Przynajmniej do czasu...

Wybaczcie mi ten sentymentalizm :) Wiem, że większość czytelników mojego bloga to osoby w wieku, w którym o starości się jeszcze nie myśli. Moja jesień jednak już się zaczęła i nie potrafię w swoich pracach unikać pewnych oczywistych skojarzeń. A blog jest swoistym dziennikiem tego co tworzę więc i takie tematy od czasu do czasu muszą się tu znaleźć.
Tymczasem jutro piątek - ostatni dzień pracy i .... staruszka Ewa idzie na urlop!
Ściskam Was kochani serdecznie i ciepło :)